Archivio dei filosofi del Rinascimento

/p. 408/ videmus. Alex. – Mira narras. I. C. – Nonne sub

aestivo sidere quotidianis constat experimentis,

aestuosa febre correptos extranei idiomatis

voces edere? generosum meracissimumque

vinum affluenter haustum, homines, quamlibet

stupidos, disertos reddit? quod bene novit

Horatius cum scripsit:

Foecundi calices quem non fecere disertum?

Sic in Thraciae regione aditus erat Libero Sacer,

ex quo vaticinia et oracula reddi solebant:

at eius templi Antistites, non nisi vino affatim

epoto, res peragebant. Acuit sane mentem vini

calor, sopitosque spiritus expergefacit, qui

in cerebrum delati, quae in eius latebris voces

delitescunt, in apertum proferunt. Quapropter

Apostolos varijs linguis loquentes veteres Philosophi

cum exciperent, ebrios temere dixerunt,

ut Divus Lucas his testatur verbis: «Alij irridebant

eos, dicentes quia musto pleni sunt». Pari ratione,

ubi melancholici morbi vis et impetus cerebri

sinus implerunt, mentemque ac spiritus

tum vitales tum animales concitare coeperunt,

eas proferunt voces, quae in intimo recessu

latitabant. Alex. – Quid haec ad sacrosanctae

aquae aspersionem? I. C. – Si variarum

linguarum elocutio melancholicis accidit, quia,

ut probavimus, humorum ferocia, tanquam

face subdita, illorum mens exardescit atque

spirituum concussione ex insita sibi omnium vocum

notitia peregrinas alias voces extrudit,

quid mirum si aqua frigida capiti admota

morbi fervorem, qui sua vi varias inde